Απορώ τι θα ‘χεις αν με χάσεις
Μια ζωή την ζήσαμε μαζί
Που θα βρεις τη δύναμη να με ξεπεράσεις?
Όταν η αγάπη μας έχει πια χαθεί
Με μισή καρδιά δεν ζει κανείς
Δεν μπορεί το σώμα να βαδίσει
Κι αν ποτέ χωρίσουμε εμείς,
Θα ‘μαστε τοπίο που το έχουν βομβαρδίσει
Με μισή καρδιά δεν ζει κανείς
Δεν μπορεί το σώμα να βαδίσει
Κι αν ποτέ χωρίσουμε εμείς,
Θα ‘μαστε δυο πλοία που θα έχουν ναυαγήσει
Όλες του κόσμου οι Κυριακές
λάμπουν στο πρόσωπό σου...
Τι χρώματα, τι μουσικές
μες στο χαμογελό σου!
Σαν τη φωτιά είσαι ζεστός,
είσαι ο ίδιος ο Χριστός,
ένας Χριστός της γειτονιάς,
που ξέρει τι θα πει χιονιάς...
Τι όμορφο να σ’ αγαπώ
και να σε καρτεράω,
να σου γλυκαίνω τον καημό,
να σε παρηγοράω
Σαν τη φωτιά είσαι ζεστός,
είσαι ο ίδιος ο Χριστός,
ένας Χριστός της γειτονιάς,
που ξέρει τι θα πει χιονιάς...
Μέρες δεν πήγα πουθενά,
γύρευα εδώ στα σκοτεινά τα μάτια σου
Κι όπως δεν ξέσπαγε η βροχή,
άκουγα τα κομμάτια σου.
Σε ποιον να πω το σ’ αγαπώ,
αν δεν πω το σε σένα
παράθυρα ανοιγμένα και ο καιρός ζεστός.
Είχαμε κάνει λάθη
μα πάντα υπάρχει ένα
που θα νικάει εμένα και πια να ζήσω πώς.
Είναι μια λέξη που πονά,
θέλεις να πεις εμείς ξανά μα χάνεσαι,
θέα στ’ απέραντο κενό,
την αγκαλιά σου αισθάνεσαι.
Θα `θελα να ήσουνα εδώ
ένα βράδυ τώρα τελευταίο
Θα `θελα κι απόψε να σε δω
Της ζωής μου πρόσωπο μοιραίο
Είσαι το τσιγάρο που κρατώ
και να ανάψω σκέφτομαι
Είσαι η συνήθεια που μισώ
κι όλο επανέρχομαι
Είσαι το τσιγάρο που κρατώ
και σε θέλω ψέμα μου
σαν την νικοτίνη που περνά
μέσα από το αίμα μου
Θα `θελα να ήξερα γιατί
έκανες κομμάτια το όνειρο σου
θα `θελα να ξέρεις πως εσύ
πρόδωσες τρελή τον εαυτό σου
Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα `χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα `ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα `ταν πάλι ψέμα.
Ήτανε μια φορά μάτια μου κι έναν καιρό
μια όμορφη κυρά αρχόντισσα να σε χαρώ
Μια μικροπαντρεμένη κόρη ξανθή
τον κύρη της προσμένει βράδυ πρωί
Ένα Σαββάτο βράδυ καλέ μια Κυριακή
τον ήλιο το φεγγάρι, καλέ, παρακαλεί
Ήλιε μου φώτισέ τον φεγγάρι μου
πάνε και μίλησέ του για χάρη μου
Γυρίζει κι αρμενίζει καλέ στα πέλαγα
τους πειρατές θερίζει καλέ και τους χαλά
Στον ήλιο στο φεγγάρι και στη βροχή
και μένανε μ’ αφήνει έρμη και μοναχή
Μόνη στης ζωής την άκρη άλλη μια φορά
Έμειναν τα όνειρα μισά
Στέγνωσε ξανά το δάκρυ μέσα στην ψυχή
κι έγινε αλμύρα στην πληγή.
Θέλω να σου πω αντίο, όμως δεν μπορώ
μένω μες στο λάθος μου να ζω
ό,τι μου ζητήσεις δίνω κι ένα σου ζητώ
να `ρχεσαι κι εγώ να ξαναζώ.
Σ’ ανταμώνω στα κρυφά
εκεί στα σκοτεινά, γεννιέμαι στα φιλιά
Σε αγγίζω μια φορά, εκεί στο πουθενά
και χάνομαι μετά.
Όταν σε κοιτάζω σύννεφα και μπόρα
Όταν σ´ αγκαλιάζω σταματάει η ώρα
Κι όταν σου χορεύω απ´τις άλλες κλέβω
Κόσμος δεν υπάρχει μοναχά οι δυο μας
Είναι καλοκαίρι απ´τον πυρετό μας
Κι όταν σου χορεύω απ´τις άλλες κλέβω
Όταν λες θα φύγεις καίγονται τα δάση
Ποιος θα με ξοδέψει;
Ποιος θα με χορτάσει;
Όταν σου χορεύω απ´ τις άλλες κλέβω
Στ’ όνειρο μου με ρώτησες τι ειν’ αυτό που φοβάμαι
Αν ποτέ μας χωρίσουμε που θα ζεις και που θα `μαι
Κι έτσι απλά σου απάντησα δε φοβάμαι για μένα
Ξέρω θα’ ναι το τέλος μου αν θα χάσω εσένα
Μα φοβάμαι για σένα φοβάμαι πολύ
Μοναξιά να μην νιώσεις και δεν είμαι εκεί
Δε με νοιάζει για μένα τι μπορεί να συμβεί
Μα φοβάμαι πως άλλος κανείς δεν μπορεί
Να σε χάνει και μόνο για σένα να ζει
Μαραμένη πίκρα φάνηκε
στα βλέφαρά σου επάνω
άσε να την γλυκάνω
χαρά να ξαναβγεί
Το χαμόγελο που σου `κλεψε
εγώ θα το προκάνω
σαν ήλιο να το κάνω
στα χείλη σου να βγει
Μια καρδιά τα χέρια μου σου φέρανε
κάν’ την ό,τι θες, είναι για σένανε
μια καρδιά τα χέρια μου σου φέρανε
κάν’ την ό,τι θες, είναι για σένανε
Τόση πίκρα δεν την άντεξες
και λύθηκες στο κλάμα,
το πρώτο ωραίο πράγμα
μετά τη συμφορά