Μέρες δεν πήγα πουθενά,
γύρευα εδώ στα σκοτεινά τα μάτια σου
Κι όπως δεν ξέσπαγε η βροχή,
άκουγα τα κομμάτια σου.
Σε ποιον να πω το σ’ αγαπώ,
αν δεν πω το σε σένα
παράθυρα ανοιγμένα και ο καιρός ζεστός.
Είχαμε κάνει λάθη
μα πάντα υπάρχει ένα
που θα νικάει εμένα και πια να ζήσω πώς.
Είναι μια λέξη που πονά,
θέλεις να πεις εμείς ξανά μα χάνεσαι,
θέα στ’ απέραντο κενό,
την αγκαλιά σου αισθάνεσαι.
Ήτανε μια φορά μάτια μου κι έναν καιρό
μια όμορφη κυρά αρχόντισσα να σε χαρώ
Μια μικροπαντρεμένη κόρη ξανθή
τον κύρη της προσμένει βράδυ πρωί
Ένα Σαββάτο βράδυ καλέ μια Κυριακή
τον ήλιο το φεγγάρι, καλέ, παρακαλεί
Ήλιε μου φώτισέ τον φεγγάρι μου
πάνε και μίλησέ του για χάρη μου
Γυρίζει κι αρμενίζει καλέ στα πέλαγα
τους πειρατές θερίζει καλέ και τους χαλά
Στον ήλιο στο φεγγάρι και στη βροχή
και μένανε μ’ αφήνει έρμη και μοναχή
Πες μου τι θέλεις
γιατί με παίρνεις
μήνες ολόκληρους μετά το χωρισμό
δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο
για άλλα δάκρυα δεν έχω πια καιρό
Δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο
για άλλα δάκρυα δεν έχω πια καιρό
βιάζομαι κλείσε
ο πόνος είσαι
και δεν μπορώ να σου μιλήσω ούτε λέπτο
Φεύγω σε κλείνω
αν θες να μείνω
γίνε αγάπη
γίνε χάδι τρυφερό
δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο
για άλλα δάκρυα δεν έχω πια καιρό