Εξαιτίας σου το σπίτι έχει θέα στο κενό
Ξημερώνει και άλλη Τρίτη από εκείνες που μισώ
Εξαιτίας σου δεν βγαίνω και δεν μπαίνει εδώ κανείς
Και αν ακόμα ανασαίνω είναι μήπως και φανείς
Αν θα πιω και αν θα σκίσω τη φωτογραφία σου,
το τσιγάρο αν ξαναρχίσω,όλα εξαιτίας σου
Αν θα πιω και αν υπερβάλλω για την απουσία σου
Κι αν απόψε δεν τη βγάλω θα 'ναι εξαιτίας σου
Θα `θελα να ήσουνα εδώ
ένα βράδυ τώρα τελευταίο
Θα `θελα κι απόψε να σε δω
Της ζωής μου πρόσωπο μοιραίο
Είσαι το τσιγάρο που κρατώ
και να ανάψω σκέφτομαι
Είσαι η συνήθεια που μισώ
κι όλο επανέρχομαι
Είσαι το τσιγάρο που κρατώ
και σε θέλω ψέμα μου
σαν την νικοτίνη που περνά
μέσα από το αίμα μου
Θα `θελα να ήξερα γιατί
έκανες κομμάτια το όνειρο σου
θα `θελα να ξέρεις πως εσύ
πρόδωσες τρελή τον εαυτό σου
Της νύχτας οι αμαρτωλοί και της αυγής οι μόνοι
θέλουν βαρύ ζεϊμπέκικο και νευρικό τιμόνι
σε τόπους τριγυρίζουνε σβησμένους απ’ το χάρτη
για μια σταγόνα ουρανό για μιαν αγάπη σκάρτη
Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι
Τα νιάτα μας διαδρομή Αθήνα Σαλονίκη
μια πόλη χτίσαμε μαζί κι ακόμα ζω στο νοίκι
έπεσα να σ’ ονειρευτώ σε ψάθα από φιλύρα
κι είδα πως βγάζει η νύχτα φως και τ’ όστρακο πορφύρα
Tην άκουσα τη θάλασσα
Τα κύμματα να λύνει
Δεν είχα φίλους ναυτικούς
Τσιγάρο άναψα γι’ αυτούς
Που το νερό τους πίνει
Τον άκουσα τον άνεμο
Με δέντρα να παλεύει
Να σπάει στο γόνατο κλαδί
Να μετανοιώνει σαν παιδί
Τα φύλλα να χαϊδεύει
Σε άκουσα που έκλαιγες
Κι ήθελες να γυρίσω
Δεν τους γυρνάς τους ποταμούς
Τσιγάρο άναψα γι’ αυτούς
Που πίσω μου θ’ αφήσω.
Τον άκουσα τον κεραυνό
Τα κρίματα να καίει
Με την λεπίδα του γυμνή
Κι έκανα μία προσευχή
Γι’ αυτόν που πρώτος φταίει.