Έρωτας

Στις άδειες πόλεις που γυρνάς
εικόνες σε ξοδεύουν
αδύναμος να προσκυνάς
αυτούς που σε ληστεύουν

Σαν δαίμονας να κουβαλάς
του κόσμου τους χειμώνες
στα μάτια της να κυνηγάς
παλιούς μικρούς κανόνες

Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα
μη μ’ αφήνεις τώρα που είναι όλα πιο δύσκολα
έρωτα μου όλα, κι έρωτά μου τίποτα
μη μ’ αφήνεις τώρα που είναι όλα πιο δύσκολα

Τις νύχτες ντύνεσαι μικρός
κάποιον θα ξεγελάσεις
και ένα κακό που ήρθε χθες
τρέχεις για να προφτάσεις

Οι φίλοι μου δε σ' αγαπούν με πιάσανε να κλαίω
δεν θέλουν να σε ξαναδώ ντρέπομαι που το λέω
ντρέπομαι, ντρέπομαι, που δε σ' αγαπουν..

Όσοι μας είδανε μαζί τον έρωτα φοβούνται
δεν ξέρω αν μας ζηλεύουνε ή απλώς αν με λυπούνται
δεν ξέρουν τι είναι το μαζί γι αυτό δεν αγαπούν..

Οι φίλοι μου δε σ' αγαπούν ντρέπομαι που το λέω
ένα πρωί με γέλασες και κάθε βράδυ κλαίω
ντρέπομαι, ντρέπομαι, που δε σ' αγαπουν..

Θέλω να σε δω ξανά
σαν και χθες για μια φορά
Θέλω τα δικά σου τα φιλιά
μη μου πεις για πιο μετά

Η ζωή μας τρέχει σαν σταγόνα από νερό
μην χαθείς, δεν θα αντέξω να το δω
Η ζωή μας τρέχει σαν σταγόνα από κρασί
είσαι εσύ, δύση μου κι ανατολή

Φίλα με και κλείσε με στην αγκαλιά σου
σαν παιδί χάνομαι στον έρωτά σου
Μη ρωτάς πού θα πάει και τι θα γίνει
αν το θες παίρνω όλη την ευθύνη

Μέσα στο σκοτάδι μου το φως
είσαι εσύ ο οδηγός
Για ένα ακόμα βράδυ μας μπορώ
σαν θεός να σ' αγαπώ

Μη με ρωτάς, γιατί δεν ξέρω
νιώθω πολλά και θα σ’ τα πω
σιγά σιγά με το καιρό

Όσα νιώθω για σένα μη με ρωτάς
αν αυτό είναι τρέλα ή έρωτας
θέλω μόνο στα μάτια να με κοιτάς
και να χάνομαι

Στα αστέρια πάμε, άνοιξε τα φτερά σου πετάμε
τι συμβαίνει κακώς που ρωτάμε, είμαστε εγώ κι εσύ προχωράμε μαζί
αφού στην γη δεν πατάμε, κράτησε μου το χέρι και πάμε
εγώ δίπλα σου θα ‘μαι όσο θα ‘σαι κι εσύ

Μη με ρωτάς, ξέρεις πως νιώθω
κάθε στιγμή κάθε λεπτό
θέλω μαζί σου να το ζω

Σε ξέρω λίγο μα πεθαίνω
μια τέτοια νύχτα σαν κι αυτή
στο πρόσωπό σου ν’ ανασαίνω
Να ‘τρεχα ρεύμα στο βυθό σου
και στο σπασμένο ουρανό σου
να ήμουνα εγώ… ο άνθρωπός σου

Ο άνθρωπός σου θα ‘θελα να ‘μαι
στην αγκαλιά σου να ξυπνάω, να κοιμάμαι
Να μην υπάρχω σαν μυστικό σου
να είμαι έρωτας και άνθρωπος δικός σου
ο άνθρωπός σου

Από πού ν’ αρχίσω, νιώθω πιο ευάλωτη από ποτέ
Δε θα σου δακρύσω, κι ούτε είμαι η ίδια όπως κάποτε
Να ζήσω έτσι, πώς; ο θάνατος αργός
Και μπαινοβγαίνεις σαν τον κλέφτη στο κορμί μου
Πώς και έρωτας κι εχθρός
Θυμάμαι είπες πως δεν έχεις νιώσει με καμιά όπως μαζί μου

Παραμυθιάζομαι, ξέρω πολύ καλά τι θα συμβεί
Κι ούτε που νοιάζομαι, θέλω μαζί να μας βρει το πρωί
Παραμυθιάζομαι, μιας νύχτας όνειρα εγώ κι εσύ