Κλείνω

Θέλω να σε δω ξανά
σαν και χθες για μια φορά
Θέλω τα δικά σου τα φιλιά
μη μου πεις για πιο μετά

Η ζωή μας τρέχει σαν σταγόνα από νερό
μην χαθείς, δεν θα αντέξω να το δω
Η ζωή μας τρέχει σαν σταγόνα από κρασί
είσαι εσύ, δύση μου κι ανατολή

Φίλα με και κλείσε με στην αγκαλιά σου
σαν παιδί χάνομαι στον έρωτά σου
Μη ρωτάς πού θα πάει και τι θα γίνει
αν το θες παίρνω όλη την ευθύνη

Μέσα στο σκοτάδι μου το φως
είσαι εσύ ο οδηγός
Για ένα ακόμα βράδυ μας μπορώ
σαν θεός να σ' αγαπώ

Ο Εμμανουήλ (Μανώλης) Πετρέλλης κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων προσπάθησε να αποτυπώσει σε ένα μόλις απόφθεγμα τον τρόπο με τον οποίο κάποιος μπορεί να δει καθαρά και με απόλυτη διαύγεια μία κατάσταση στη ζωή του, χωρίς απαραιτήτως να χρησιμοποιήσει το βασικό αισθητήριο όργανο της όρασής του που είναι τα μάτια του, καταγράφοντας τα παρακάτω λόγια:

"Μερικές φορές για να δούμε κάτι καθαρά χρειάζεται απλά να κλείσουμε τα μάτια."