Κοιμάμαι

Εξαιτίας σου το σπίτι έχει θέα στο κενό
Ξημερώνει και άλλη Τρίτη από εκείνες που μισώ
Εξαιτίας σου δεν βγαίνω και δεν μπαίνει εδώ κανείς
Και αν ακόμα ανασαίνω είναι μήπως και φανείς

Αν θα πιω και αν θα σκίσω τη φωτογραφία σου,
το τσιγάρο αν ξαναρχίσω,όλα εξαιτίας σου
Αν θα πιω και αν υπερβάλλω για την απουσία σου
Κι αν απόψε δεν τη βγάλω θα 'ναι εξαιτίας σου

Σε ξέρω λίγο μα πεθαίνω
μια τέτοια νύχτα σαν κι αυτή
στο πρόσωπό σου ν’ ανασαίνω
Να ‘τρεχα ρεύμα στο βυθό σου
και στο σπασμένο ουρανό σου
να ήμουνα εγώ… ο άνθρωπός σου

Ο άνθρωπός σου θα ‘θελα να ‘μαι
στην αγκαλιά σου να ξυπνάω, να κοιμάμαι
Να μην υπάρχω σαν μυστικό σου
να είμαι έρωτας και άνθρωπος δικός σου
ο άνθρωπός σου

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Έχω ανάγκη μια σου λέξη
μια αλήθεια μες τις αυταπάτες
και μια αγκαλιά να με γιατρέψει
από θανάσιμες αγάπες
έχω ανάγκη να βουλιάξω
μέσα στο πιο βαθύ σου βλέμμα
απ’ την αλήθεια να τρομάξω
και να φουντάρω σ’ ένα ψέμα

Έχω ανάγκη να σου δείξω
πως είμαι πλέον οπαδός σου
με την παλάμη μου ν’ αγγίξω
τον πυρετό στο μέτωπό σου
έχω ανάγκη να σε νιώσω
σαν μια προσωπική μου νίκη
με πόσα βράδια να πληρώσω
τη μοναξιά που μου ανήκει